HISTORIA - 10 września 1462 roku polski dowódca - Dunin wyruszył na czele 1 500 – 2 000 żołnierzy w kierunku Pucka i Lęborka, które zamierzał zdobyć. Krzyżacy pod Lęborkiem dysponowali prawie 2 700 żołnierzami. Ich dowódca – Fritz Raweneck liczył również na pomoc 600 żołnierzy jazdy Eryka II, księcia słupskiego, które były już w drodze. Do Dunina natomiast dołączył spory oddział zaciężnych z Gdańska (o którym jednak Krzyżacy się nie dowiedzieli). Z Torunia wyruszył też jako wsparcie dla Polaków oddział kawalerii zaciężnej w sile 500 żołnierzy.

Nocą z 16 na 17 września 1462 r. Dunin założył obóz obronny typu husyckiego pod wsią Świecino. Otoczony przez Krzyżaków mógł liczyć tylko na doświadczenie swoich zawodowych żołnierzy. Na polecenie Krzyżaków miejscowi chłopi zatarasowali wszelkie drogi ucieczki. Krzyżacy postanowili szybko i całkowicie rozprawić się z wojskami polskimi, licząc na znaczną przewagę i wiedząc o spodziewanych posiłkach z Torunia. Jednak wstrzymali atak, gdy spostrzegli, że siły są wyrównane, a Polacy zdołali się okopać w taborze. Pierwszy zaatakował Dunin, który dysponując mniej licznym oddziałem kawalerii, sprowokował krzyżacki kontratak. Jazda polska wycofała się i umożliwiła ostrzał jazdy krzyżackiej przez ukrytych w lesie i trzcinach kuszników. Pogrom jazdy umożliwił Duninowi atak na słabo jeszcze umocniony obóz krzyżacki. Bitwa była zacięta, lecz gdy zginął dowódca krzyżacki Raweneck, wojska krzyżackie się załamały – część się od razu poddała (ok. 70 ludzi), reszta rzuciła się do ucieczki.

Ponieważ wszystkie drogi wcześniej zostały zablokowane, a kawaleria krzyżacka prawie całkowicie zniszczona, pogrom uciekających żołnierzy był przesądzony. Przyjmuje się, że zginęło ponad 75% wojsk krzyżackich.

Pod koniec bitwy pojawiły się posiłki Eryka Pomorskiego, jednak widząc porażkę Krzyżaków, szczeciński książę nie zaatakował. Za to zaatakowali Polacy, zmuszając wojska pomorskie do ucieczki.