Problematyka związana z rozwojem obszarów metropolitalnych została dostrzeżona w aktualnych polskich dokumentach strategicznych: Koncepcji Przestrzennego Zagospodarowania Kraju 2030 (KPZK 2030) oraz Krajowej Strategii Rozwoju Regionalnego 2010-2020: Regiony, miasta, obszary wiejskie. Oba dokumenty strategiczne podkreślają znaczenie największych ośrodków miejskich dla rozwoju kraju. Przedmiotowa ustawa została uchwalona niejako w kontrze do tych dokumentów. Jest to sprzeczne z zasadą demokratycznego państwa prawnego, bo narusza wywiedzioną z tej reguły zasadę ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa. Pozbawienie stolic województw niespełniających wymogu ludnościowego możliwości tworzenia metropolii jest takim niesprawiedliwym różnicowaniem podmiotów prawa.

Przedmiotowa ustawa stwarza podstawy prawne dla tworzenia związków metropolitalnych jako zrzeszenia jednostek samorządu terytorialnego położonych w danym obszarze metropolitalnym. Wprowadza niejako czwarty szczebel samorządu terytorialnego, ale tylko dla wybranych ośrodków. Akt ten stanowi próbę deprecjacji niektórych stolic województw jako przyszłych ośrodków metropolitalnych i dzieli polskie miasta na lepsze i gorsze.

Jedną z podstawowych zasad demokratycznego państwa jest spójność działań w procesie stanowienia prawa. Oznacza to, że założenia przyjęte w dokumentach planistycznych i strategicznych powinny bezwzględnie znaleźć odzwierciedlenie w treści przedmiotowej ustawy, a szczególnie w treści przepisu definiującego obszar metropolitalny, tj. w treści art. 5 ustawy.

W mojej opinii ustawa z 9 października br. o związkach metropolitalnych nie respektuje obowiązujących dokumentów strategicznych kraju i została podjęta z naruszeniem zasady demokratycznego państwa prawa, dlatego też poprosiłem Prezydenta RP Andrzej Dudę o skorzystanie ze wskazanego w art. 122 ust. 5 Konstytucji RP uprawnienia do przekazania przedmiotowej ustawy Sejmowi w celu jej ponownego rozpatrzenia.