Uniwersytetowi, z którym jego ojciec był związany przez wiele lat, darczyńca przekazał pamiątki rodzinne, dokumenty, ordery i dyplomy. Najobszerniejsza dokumentacja dotyczy właśnie osoby prof. Romana Longchamps de Bérier – są to oryginały dyplomów, dokumentacja przebiegu kariery zawodowej, w tym pełnionych funkcji administracyjnych i naukowych, akty nominacyjne, korespondencja związana z pracą naukową, zasiadania w towarzystwach naukowych, przebieg pracy w Komisji Kodyfikacyjnej, dyplomy i odznaczenia państwowe. Ponadto w podarowanym zbiorze znalazły się dokumenty Bronisława i Zygmunta Longchamps de Bérier – ojca i kuzyna Romana, a także Franciszka – Prezydenta Miasta Lwowa oraz dokument wystawiony rodzinie w poł. XVIII w., a sygnowany przez króla Augusta III. Zbiór ten bez wątpienia wzbogaci zasoby archiwalne KUL i umożliwi prowadzenie pełniejszych badań nad życiem zawodowym i dorobkiem naukowym prof. Romana Longchamps de Bérier.

Przekazanie tego cennego daru zbiegło się z opublikowaniem przez Wydawnictwo KUL drugiej edycji albumu "Roman Longchamps de Berier (1885-1941). Profesor lwowski i lubelski" autorstwa ks. prof. A. Dębińskiego i prof. M. Pyter. Prof. Roman Longchamps de Bérier (1883-1941) był wybitnym prawnikiem okresu dwudziestolecia międzywojennego, znakomitym cywilistą, znawcą prawa obligacyjnego, członkiem Komisji Kodyfikacyjnej RP. Pochodził z lwowskiej rodziny o francuskich korzeniach. Jego przodkowie zajmowali się przemysłem naftowym, byli lekarzami i prawnikami, angażowali się również w działalność społeczną i polityczną. Również Roman został prawnikiem, zawodowo związał się z dwoma ośrodkami naukowymi: Uniwersytetem Jana Kazimierza we Lwowie i Katolickim Uniwersytetem Lubelskim. Pracę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie rozpoczął w 1916 r. Na uczelni pełnił szereg funkcji i godności – był prodziekanem, dziekanem, prorektorem i wreszcie krótko rektorem UJK. Równocześnie, w latach 1921-1939 wykładał prawo cywilne i prawo międzynarodowe prywatne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Na zajęcia dojeżdżał ze Lwowa. Tu również podjął się sprawowania funkcji administracyjnych - w roku akademickim 1922/1923 był dziekanem Wydziału Prawa i Nauk Społeczno-Ekonomicznych, a w latach 1920/1922 i 1923/1924 prodziekanem. Od 1920 roku brał czynny udział w pracach Komisji Kodyfikacyjnej RP, której efektem był m.in. Kodeks Zobowiązań z 1933 roku. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Prawniczego, Towarzystwa Naukowego we Lwowie, Polskiej Akademii Umiejętności. Został zamordowany przez hitlerowców 4 lipca 1941 roku na Wzgórzach Wuleckich we Lwowie w akcji wymierzonej przeciwko polskiej inteligencji. Wraz z nim rozstrzelanych zostało jego trzech najstarszych synów, przy życiu pozostał jedynie trzynastoletni wówczas Jan.