Konkurs odbywa się już po raz trzynasty. Początkowo stanowił część Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego, ale wkrótce z sukcesem zafunkcjonował jako odrębna impreza. I nic dziwnego: Poznań ma niezwykle bogate tradycje, jeśli chodzi o budowę instrumentów. Jest jedynym w Polsce ośrodkiem kształcenia lutników na szczeblu średnim i wyższym, tutaj także znajduje się Muzeum Instrumentów Muzycznych, jedyne takie w Polsce i jedno z nielicznych w Europie.

Muzeum powstało w 1952 roku z prywatnych zbiorów kupca zbożowego Zdzisława Szulca, a już pięć lat po powstaniu, w 1957 roku, stało się miejscem I Międzynarodowego Konkursu Lutniczego. Ponad 130. eksponatów, dzieł artystów-lutników z 16. krajów świata, poddano ocenie lutniczej i użytkowej. Czech Josef Vavra i Francuz Rene Quenoil otworzyli listę laureatów konkursu, dzisiaj już porównywanego z podobnymi w Cremonie, Mittenwaldzie, Moskwie, czy Londynie. W dwunastu jego dotychczasowych wydaniach oceniono przeszło 1700. instrumentów z przeszło 30. krajów wszystkich kontynentów. Około 60. nagrodzonych tworzy kolekcję państwową, z której stale korzystają młodzi wioliniści.

Poznańskie konkursy, gromadzące z czasem wybitnie uzdolnionych lutników i znakomitych w swym kunszcie jurorów o powszechnie uznanych autorytetach, walnie przyczyniły się do odrodzenia w Polsce i w wielu krajach świata bardzo ważnej dziedziny rzemiosła artystycznego. Poprzez organizowane, na ogół jednocześnie, sympozja i konferencje, stały się także platformą wymiany doświadczeń różnych szkół i tradycji lutniczych.

Tegoroczny konkurs rozpoczął się 8 maja i potrwa do 15 maja, a towarzyszy mu 7. Międzynarodowe Sympozjum Lutnicze, poświęcone tajnikom budowy instrumentów dawniej i współcześnie.

Impreza jest organizowana przez Towarzystwo Muzyczne im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu, przy współpracy ze Związkiem Polskich Artystów Lutników oraz Muzeum Narodowym w Poznaniu.