Tydzień po złożeniu dokumentów Sąd Wojewódzki przesyła dokument do władz Związku zawierający zastrzeżenia do Statutu, m.in. brak klauzuli o kierowniczej roli partii komunistycznej i wyraźnego określenia odpowiedzialności Związku za realizację zadań gospodarczych. Związek nie wnosi żadnych poprawek do wcześniej złożonego Statutu. 24 października Sąd Wojewódzki w Warszawie wpisuje do rejestru związków zawodowych NSZZ „Solidarność”. Dokonuje jednak w sposób arbitralny zmian w Statucie. Skreślone zostają zapisy o prawie do strajku, dopisano stwierdzenie o kierowniczej roli Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Wkrótce po tym zdarzeniu Krajowa Komisja Porozumiewawcza ogłasza oficjalny protest i zapowiada odwołanie do Sądu Najwyższego, oświadczając jednocześnie, że przedstawiony Statut jest zgodny z prawem i w precedensowy sposób został poddany bezkarnemu okaleczeniu, bez zgody Komitetu Założycielskiego. Komisja dodaje, że będzie stosować Statut bez wniesionych poprawek przez sąd. 27 października 1980 roku KKP ogłoszona gotowość strajkową w całym kraju. Rząd PRL pod presją Związku zapewnia, że rejestracja przez Sąd Najwyższy nastąpi do 10 listopada 1980 roku. Tak też się dzieje. 10 listopada Sąd Najwyższy uchyla poprawki wprowadzone do Statutu „Solidarności” przez warszawski Sąd Wojewódzki i rejestracja staje się faktem. Kierownictwo Związku chcąc uniknąć konfrontacji z władzami, zgadza się na to, by do Statutu został dodany aneks, w którym przytoczone zostały fragmenty konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy i fragment Porozumień Gdańskich mówiący o uznaniu przez MKZ kierowniczej roli PZPR w państwie. I tak po raz pierwszy w historii bloku wschodniego powstaje związek zawodowy, który jest niezależny od państwa i partii komunistycznej.