W nocy z 18 na 19 lutego 1981 roku w budynku rzeszowskiego „Domu Kolejarza” przedstawiciele komisji rządowej, reprezentującej najwyższe władze PRL, podpisali z przedstawicielami Komitetu Strajkowego, działającego w imieniu Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność”, porozumienie, w którym po raz pierwszy uwzględnione zostały postulaty mieszkańców polskiej wsi. 20 lutego odrębne porozumienie z przedstawicielami rolniczej „S” podpisane zostało w Ustrzykach Dolnych. Porozumienia te znane pod wspólną nazwą Porozumień Rzeszowsko-Ustrzyckich były czwartymi ogólnopolskimi porozumieniami (po szczecińskich, gdańskich i jastrzębskich), jakie komunistyczne władze podpisały z niezależnymi przedstawicielami społeczeństwa polskiego.

Podpisanie 31 sierpnia 1980 roku w Stoczni Gdańskiej porozumienia pomiędzy przedstawicielami komunistycznych władz i strajkujących robotników, dało m.in. podstawę prawną do zakładania niezależnych od władz związków zawodowych. Komuniści godząc się ostatecznie na zarejestrowanie robotniczego związku zawodowego – NSZZ „Solidarność”, przez bardzo długi czas nie wyrażali zgody na rejestrację związku zawodowego rolników. 29 grudnia 1980 roku członkowie Federacji Robotników, Rolników i Innych Grup Zawodowych Bieszczadów NSZZ „Solidarność” rozpoczęli strajk okupacyjny w sali konferencyjnej Urzędu Miasta i Gminy w Ustrzykach Dolnych, domagając się spełnienia szeregu postulatów, głównie lokalnych. Dołączyli do nich wkrótce rolnicy z innych regionów, przez co strajk nabrał charakteru ogólnopolskiego.