Andrzej Wajda – czterokrotnie nominowany do Oscara w kategorii „Najlepszy film nieanglojęzyczny” za filmy: „Ziemia Obiecana” (1974), „Panny z Wilka” (1979), „Człowiek z żelaza” (1981), „Katyń” (2007), został uhonorowany za dorobek życia weneckim Złotym Lwem (1998), Oscarem (2000) oraz Złotym Niedźwiedziem Festiwalu Berlinale (2006). Był także pięciokrotnie nagradzany na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes: Złotą Palmą za „Człowieka z żelaza” (1981), Srebrną Palmą za „Kanał” (1956), nagrodą FIPRESCI za „Człowieka z marmuru” (1976) oraz dwukrotnie Nagrodą Jury Ekumenicznego za „Bez znieczulenia” (1978) i „Człowieka z żelaza” (1981). Reżysera wielokrotnie nagradzano i wyróżniano na licznych innych festiwalach i w konkursach w Polsce i za granicą.

Na scenie międzynarodowej zaistniał już w roku 1956 dzięki filmowi „Kanał”, który stanowił część wojennej trylogii wraz z „Generacją” (1954) oraz „Popiołem i Diamentem” (1958), i który został nagrodzony w Cannes oraz dał początek Polskiej Szkole Filmowej, święcącej największe sukcesy do połowy lat 60 ubiegłego wieku. Dekadę później, już po wielkich sukcesach „Wesela” i „Ziemi obiecanej”, Andrzej Wajda stał się współtwórcą i sztandarową postacią nowego nurtu – kina moralnego niepokoju, którego najważniejsze cechy zogniskowały się w legendarnym „Człowieku z marmuru” i znalazły swoją kontynuację już po solidarnościowej rewolucji 1980 roku w „Człowieku z żelaza”. W swoich późniejszych dziełach Andrzej Wajda często poruszał tematy pobudzające do społecznej dyskusji, a przed zmianą systemową w Polsce, mimo cenzury i nacisków aparatu represji wielokrotnie odnosił się w swoich filmach do panującej w kraju sytuacji politycznej.

W teatrze debiutował w roku 1959 sztuką „Kapelusz pełen deszczu” autorstwa Michaela V. Gazzo wystawianą na deskach Teatru Dramatycznego w Gdyni. Od roku 1963 związany z Teatrem Starym w Krakowie. Tutaj realizował takie spektakle jak m.in.: „Wesele”, „Biesy”, „Noc listopadowa”, „Dybuk”, „Mishima” czy „Makbet”. W 1994 roku z inicjatywy Andrzeja Wajdy i jego żony Krystyny Zachwatowicz powstało w Krakowie Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej „Manggha”.